Instrumentalismo

Zientziaren filosofian, instrumentalismoa teoria zientifikoek errealitatearen egia azaldu baino errealitateari buruzko azalpen baliagarriak egiten dituztela aldezten duen ikuspegia da, bereziki fenomenoen ondorioei buruzko aurresanak egiterakoan. Prespektiba honen arabera, teoria zientifikoek bi helburu izan ditzakete. Alde batetik, ezagupenerako baliagarriak izan daitezke eta bestetik pronostiko tekniko bat egiteko erabilgarria izan daiteke.^[1][2]

Instrumentalismoaren barruan egon ziren pentsalari esanguratsuenak John Dewey (1859-1952) eta Karl Popper (1902-1994) dira. Filosofo hauek azalerazi zituzten premisak oso modu argian plazaratu zituzten baina gero eskola definitzeko orduan premisak guztiz batera ezinak ziren. Dewey instrumentalismoaren errepresentatzaileetariko bat izan zen. Bere ustez, harremanak esperientziaren bidez induktiboki edo deduktiboki ondoriozta daitezkeela babestu zuelarik. Popper eskola honekiko kritikoa izan zen, indukzioak zientzia egteko ez zuela balio esanez. Era berean, errealitatea ezagutzeko esperientziarik ez zela behar uste zuen. Kritika hauek, eskola anbiguotasun baten erortzera eraman zuten.

Filosofoen ikuspegi bakar batek ez du oniritzi unibertsala lortzen eta honen ondorioz, eskola moderno honen legitimizazioa zehaztu gabe egotera darama.

1. ↑ Honderich, J. (2002). Enciclopedia Oxford de Filosofia. Oxford University Press, 551 or..
2. ↑ [|Marone y Gonzalez del solar, Luis y Rafael]. «Homenaje a Mario Bonge o por qué las preguntas enecología deberían comenzar con por qué» Grupo de Investigación en Ecología de Comunidades de Desierto, Ecodes (Argentina).